Floor vertelt: “In drie jaar ben ik enorm gegroeid”

Tijdens de diploma-uitreiking van Luzac Leiden gaf havo-leerling Floor een oprechte en mooie speech over haar tijd bij Luzac. Na haar mavo-diploma heeft ze nu ook haar havo-diploma gehaald.

Marekerk, 4 juli 2019

Toen ik 14 was voelde ik me al ‘heel wat’. Mijn instelling was: ik zie het allemaal wel, het komt wel goed. Ik vond alles leuk; uitgaan, vriendinnen, feesten, alles behalve school. Zo liep ik drie jaar geleden Luzac binnen, van plan om mijn mavo-diploma te halen.

De eerste keer dat ik bij Luzac binnenkwam, was ik bang om buiten de boot te vallen. Dit gevoel heb ik daarna nooit meer gehad. Niemand valt buiten de boot, iedereen wordt meegenomen. Iedereen krijgt een eerlijke kans, het maakt niet uit hoe je eruitziet of wie je bent.

Dat ik al ‘heel wat’ was, bleek vies tegen te vallen. Ik kwam er al snel achter dat ik ergens doorzettingsvermogen vandaan moest halen, wilde ik mijn diploma halen. Wat mij daarbij hielp, was dat alle leerlingen om mij heen een doel hadden. En dat doel had ik niet. De anderen stimuleerden mij om ook een doel te bepalen en daar hard voor te werken. Ik ging dan ook veel nadenken over “wat hierna”.

De afgelopen 3 jaar heb ik op Luzac rondgelopen en ik durf wel te zeggen dat ik een enorme groei heb doorgemaakt. Ik ben vooral verstandiger geworden. Zo had ik vorige week zondag een sollicitatiegesprek en terwijl ik op zaterdagavond met vriendinnen in het zonnetje zat, nam ik een glas wijn in plaats van een fles wijn. Luzac heeft mij laten inzien hoe belangrijk het is dat je een goede basis hebt, een goede opleiding.

Op mijn vorige school werd altijd tegen mij gezegd dat vmbo-kader voor mij het hoogst haalbare was, dat ik de mavo niet kon. Toen ik 2 jaar geleden hier in de Marekerk stond om mijn mavo-diploma in ontvangst te nemen, dacht ik dat ik alles uit mezelf had gehaald. Maar ik wilde meer en er werd op school gezegd dat ik de havo kon. Ik dacht zelf dat dit niet haalbaar was, maar iedereen bleef het zeggen. Hierdoor ging ik twijfelen: Misschien kan ik het toch wel…

En dus ging ik havo doen. En ik moet eerlijk zeggen dat ik in het begin van het jaar dacht: “Ik had het bij de mavo moeten laten, ik was te ambitieus”. Het leek de grootste grap van de eeuw te worden. Maar ik heb doorgezet en dit jaar nogmaals geprobeerd de havo te halen. En verrek, ik kan het dus toch. Want hier sta ik, met mijn havo-diploma!

Dit jaar is mijn instelling veranderd. Ik ging hard werken en liet zien dat ik dit wilde. Ik kreeg meer hulp van de docenten. Ook zij zagen mijn verandering. Met Josephine zat ik bij mevrouw Mijnders op de kamer om mailtjes te sturen naar docenten voor extra werk. En dat extra werk kreeg ik.

Ik ben erachter gekomen dat docenten eigenlijk niet vervelend zijn. Het ligt grotendeels aan jezelf. Bijvoorbeeld meneer Vonk. Vorig jaar vond hij mij duidelijk een last en ik wist niet goed wat ik met het vak geschiedenis aan moest. Het tweede jaar realiseerde ik mij dat ik geschiedenis eigenlijk heel leuk vond en zag ik hoe meneer Vonk met liefde en passie over zijn vak praatte. Hij was de eerste docent die opmerkte dat ik 180 graden gedraaid was in mijn gedrag en werkhouding. Dit had ik niet verwacht en het voelde goed om dat te horen, specifiek van hem. Die positiviteit deed me vlammen.

En natuurlijk de hulp van mevrouw Anema. Ze bleef in mij geloven en bleef mij helpen. De insteek was een 5 en nu heb ik voor mijn Engels eindexamen het hoogste cijfer gehaald! De wonderen zijn de wereld nog niet uit!

Dat ik weg moest van mijn oude school heeft mij stiekem heel veel gebracht. Ik heb het namelijk ontzettend naar mijn zin gehad op Luzac. Ondanks dat ik van mijn ouders niet meer weg mocht, heb ik op school heel veel lol en plezier gehad. En als ik dan toch een keer weg mocht ‘s avonds, kon ik ook echt genieten. Ik ben mijn ouders dankbaar voor deze strenge regels en ik besef dat ze echt het beste met mij voor hebben. Ouders zijn – net als docenten – eigenlijk ook best wel lief.

Ik had de jaren op Luzac niet willen missen. Alle mensen die ik heb leren kennen, vriendschappen die zijn ontstaan. De hilarische momenten, vooral op skireis niet te vergeten. Mevrouw Visser die zo bang was voor de skireis in het eerste jaar: “Dan komen er Luzac-baby’s!” Maar zelf ging ze los in de kelderbar van Achmed. En niet te vergeten Stefan. Op één ski de berg af, dansen in de studiezaal… Stefan, je bent knettergek, maar ik zal je nooit vergeten.

Over de studiezaal gesproken… Daar hebben we ook wat meegemaakt. Vooral heel veel zware tijden. Maar gelukkig hebben we ook gelachen. De lokroepen van Jip, Younes, Ruben en Joost. Als ze uit elkaar werden gezet, begrepen ze er niks van. En als ik daarom moest lachen, kon dit niet zacht. Bij de laatste waarschuwing van Maurits wist ik: nu moet ik kappen.

Hoewel de studiezaal zwaar was, liep ik afgelopen week in het gebouw van mijn volgende opleiding en was ik stiekem op zoek naar de studiezaal, hopende dat er daar ook één was.

Studiezaal, Luzac, lieve leerlingen, op naar een nieuw avontuur. Ik ga jullie missen.