Els Kwantes zag haar zoon Philippe opbloeien bij Luzac en groeide er zelf door tot rector

Els Kwantes heeft Luzac Breda vanuit verschillende perspectieven leren kennen: als docent, conrector, rector én ouder. In 2017 stond ze hier nog voor de klas en was ze ervan overtuigd dat Luzac dé oplossing bood voor haar zoon Philippe. Sindsdien is er veel veranderd. Els werd in 2022 rector van de school. Philippe heeft inmiddels zijn bachelor bedrijfskunde gehaald en is begonnen aan zijn eerste fulltimebaan als business controller. Hij blikt samen met zijn moeder terug op de groei die hij bij Luzac heeft doorgemaakt.

Waarom stapte Philippe over naar Luzac?

Els: ‘’Philippe zou blijven zitten in de derde. Hij stond één vier, de rest was voldoende. Daar hoefde hij maar weinig voor te doen. Hard werken was niet aan hem besteed. Op school zeiden ze geruststellend: ‘Wacht maar, volgend schooljaar gaat hij scoren.’ Maar we wilden echt voorkomen dat hij bleef zitten, vooral om problemen op persoonlijk vlak te voorkomen. Zittenblijven zou zijn situatie alleen maar moeilijker maken.

Ik werkte destijds al als docent Frans bij Luzac en ik en ik geloofde dat de duidelijke structuur en kaders van onze school hem goed zouden doen. Philippe had grenzen nodig. Daar was hij het zelf niet helemaal mee eens. Toch hebben we hem zo ver gekregen. In 2017 startte hij met zijn 2 in 1-examenjaar mavo.’’

Philippe, je stond dus niet te springen. Hoe ervoer je de overstap?

Philippe: ‘’Het heeft veel voor mij veranderd. Op mijn vorige school kwam ik ermee weg als ik nooit mijn huiswerk maakte en hield ik mij veel liever bezig met docenten plagen dan leren. Bij Luzac moest ik wel aan de slag. Er zijn duidelijke verwachtingen en je maakt je huiswerk in de studiezaal. Dat doe je dan wel, anders moet je nog langer blijven of op zaterdag terugkomen. Ook werd ik door mijn nieuwe klasgenoten niet uitgedaagd om baldadig te doen. En mijn ouders betaalden voor het examenjaar, waardoor het te zonde was als ik het niet zou halen.

Hard werken was alsnog niet nodig. Als ik mijn huiswerk maakte, kende ik de stof al. Zo haalde ik goede cijfers.’’

Els: ‘’Dat hij goede cijfers haalde, motiveerde hem. We zagen hem opbloeien. Zijn broer en zus zeiden thuis ook: ‘Als Philippe niet naar Luzac was gegaan, weten we niet wat er van hem terecht was gekomen.’’

Philippe: ‘’Ik deed actiever mee tijdens de les. Als ik een niet zo hoog cijfer haalde, was ik teleurgesteld. Ik wilde toch wel de beste van de klas zijn, zonder er al te veel voor te doen. Maar dat het beter met mij ging, kwam meer door de omgeving dan doordat ik betere cijfers haalde. Ik had op mijn vorige school verkeerde vriendschappen en daar word je zelf ook niet heel vrolijk van. Ik had niet een kort lontje, maar geen lontje. Dat heb ik bij Luzac wel gekregen.’’

En na de mavo ging je door naar de havo..

Els: ‘’Philippe stond voor zijn mavo-examens gemiddeld een 7,99. Bijna cum laude! Toen ging hij voor zijn volgende 2 in 1-examenjaar, voor zijn havodiploma.’’

Philippe: ‘’Er was ook nog sprake van een vwo-diploma, maar dan moest ik naar een reguliere school. Dat wilde ik niet.’’

Vond je je havo-examenjaar zwaarder?

Philippe: ‘’Nee, ik ging gewoon verder waar ik gebleven was. De structuur was hetzelfde, net als de voorbereidingen in de studiezaal.’’

Els: ‘’Jouw tactiek was opletten in de les.’’

Philippe: ‘’En veel vragen stellen. Zo begreep ik de stof direct en bleef het hangen. Veel persoonlijke begeleiding had ik dan ook niet nodig.’’

Els: ‘’Je had met je leerlingbegeleider mevrouw Hoppenbrouwers wel veel contact. Je noemde haar wel een held.’’

Philippe: ‘’Ja, het is wel fijn om soms met iemand te praten.’’

Hoe was het om op dezelfde school rond te lopen?

Els: ‘’In die tijd was ik er als docent Frans twee keer per week. Dan ontweken we elkaar wel.’’

Philippe: ‘’En als we elkaar tegenkwamen, noemde ik je geen mama, maar Els.’’

Els: ‘’Dat mocht eigenlijk ook niet.

Ik liet de oudergesprekken door mijn man voeren. Ik wilde namelijk liever niet met collega’s over mijn zoon praten. In die situatie was ik de moeder, niet de docent. Maar ik hoorde wel regelmatig: ‘Hij is zo bijgedraaid. Wat een leuke vent.’ En de aardrijkskundedocent vertelde hoe snel Philippe de stof oppikte.’’

Hoe is het om als rector ook ervaringsdeskundige te zijn?

Els: ‘’Als ouder ben ik heel dankbaar voor hoe het proces is verlopen en de groei die Philippe heeft doorgemaakt. Het zelfvertrouwen dat hij kreeg, was een grote winst. Dat was heel leuk om te zien.

Ik had er ook alle vertrouwen in dat dat zou gebeuren. Het is vaker voorgekomen dat leerlingen op hun vorige scholen bleven zitten, maar hier mooie resultaten boeken. Het gaat ook echt om gezien worden en vertrouwen krijgen. De verwachting dat je het kunt. Die blijkt te kloppen als je op een gegeven moment zevens en achten haalt.

Dat is de kracht van ons onderwijs. Door de kleine groepen kunnen we de kinderen veel persoonlijke aandacht geven. Ze kunnen brutaal zijn, maar als je daar doorheen prikt, zie je de potentie en kun je die eruit krijgen. Dat is bij Philippe op de vorige school niet gebeurd. Hier heeft hij de kans gekregen en gepakt.

Philippe was geen gemakkelijke leerling. Maar doordat hier adequaat mee om is gegaan, heeft hij zich kunnen ontwikkelen tot waar hij nu is. Daardoor kijk ik tijdens mijn dagelijkse werk op een bepaalde manier naar leerlingen met probleemgedrag. Ik denk niet: ’Dat gaat niet lukken.’ Ik probeer de leerlingen richting het goede gedrag te leiden, in plaats van ze te straffen. Hier is elke dag een nieuwe dag, waarop je een nieuwe kans krijgt.’’